یک عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی اصفهان با بیان اینکه صرفه جویی آب از رودخانه خشک امکان ندارد، گفت: ادعای خشکاندن زاینده‌رود به دلیل برنجکاری در لنجانات دلیل علمی ندارد، بلکه سخنی بی‌منطق و یا مغرضانه است.

مهدی بصیری در گفتگو با کسب فردا- اظهارکرد: برخی دلیل خشکی زاینده‌رود را برنجکاری در لنجانات عنوان می‌کنند که سخنی کاملا غیر علمی و بی‌اساس است و نشان می‌دهد که این افراد اصلا دانشی درباره اقلیم، شرایط رودخانه و کشاورزی تاریخی در این حوضه آبریز ندارند.

وی افزود: الگوی کشت محصول و نحوه تقسیم آب در طومار شیخ بهایی بر اساس شرایط طبیعی، نوع خاک، حجم آب در فصل سال و … در بلوک‌های آبخور تدوین شده بود.

این پژوهشگر کشاورزی، ادامه‌داد: لنجانات طبق تقسیمات عرفی به” لنجان علیا” و” لنجان سفلی” تقسیم شده بود که در مجموع دارای (10) سهم در طومار تقسیم نامه آب زاینده‌رود است، همچنین برنج یکی از محصولات این منطقه است که سهم آب آن در متن طومار تدوین شده بود.

 کمترین زمین کشاورزی در“ لنجان علیا” است

بصیری تصریح کرد: “لنجان علیا” نخستین دشت زراعی در مسیر زنده‌رود بوده است و برخلاف تمام تبلیغات عنوان شده کمترین زمین‌های حوضه این رودخانه دارد، به بیان بهتر این دشت از حوالی “پل کله” آغاز و تا شهرستان فلاورجان در حاشیه رودخانه ادامه دارد.

وی اضافه‌کرد: برنجکاری در تمام لنجانات از قدیم تا کنون بیشتر در حاشیه زاینده‌رود انجام می‌شده است که معتقدم بین 60 تا 70 درصد آب مصرفی در این شالیزارها به سیستم رودخانه، چاه‌ها و قنوات بازچرخانی شده و باقی آن تبخیر می‌گردد.

این کارشناس تاکید‌کرد: فصل کاشت و داشت برنج لنجانات از اواخر خردادماه تا اواسط شهریور هر سال بود و آب مورد نیاز آن نیز همواره از طریق مادی‌ها و سپس کانال‌های بتونی وارد مزارع می‌گردید که این دوره زمانی آبیاری بین 70 تا 80 روز سال طول می کشید.

بیشتر برنجکاری‌ها با آب چاه است

بصیری با بیان اینکه در سال‌های خشک اخیر آب رودخانه به طور دایمی برای کاشت برنج تحویل داده نمی‌شود، یادآوری‌کرد: در حال حاضر بیشتر برنجکاری در لنجان به وسیله چاه‌های آب در حاشیه رودخانه انجام می‌شود.

وی اضافه‌کرد: در فصل تابستان نیز به دلیل کاهش ذخایر پشت سد، هرماه حدود 10 روز آب برای آبیاری باغات غرب استان تحویل کشاورزان می‌دهند و امکان دارد که در این زمان مقداری کمی از این حجم آب به شالیزارها وارد شود.

مردم لنجان حق کشت با حقابه خود را دارند

این کارشناس دانشگاهی، گفت: کشاورزان در لنجان با حقابه تاریخی خود محصول کشت می‌کنند و کسی حق محکوم کردن آنان به خاطر این امر را ندارد، همچنین باید پرسید که چرا صدها سال در این منطقه برنجکاری می‌شد و رودخانه مانند زمان حاضر نمی‌خشکید!؟

بصیری اظهارکرد: نباید فراموش کنیم که آبی در زاینده‌رود جاری نیست و بسیاری از مزارع خشک شده و سطح  اندک کشت موجود نیز به دلیل استفاده از آب چاه‌های عمیق تا حدی حفظ شده است.

کاهش برنجکاری به سه هزار هکتار

وی با بیان اینکه برنجکاری در حوضه آبریز این رودخانه به حدود سه هزار هکتار کاهش یافته است، تاکیدکرد: در زمان آبسالی در حوضه این رودخانه حدود 20 هزار هکتار برنج کاشته می‌شد و زاینده‌رود و تالاب گاوخونی نیز آب داشت.

این عضوهیات علمی دانشگاه صنعتی اصفهان، گفت: بدیهی است که صرفه‌جویی آب از رودخانه خشک امکان ندارد و با توجه به میزان و زمان آب جاری شده در سال‌های اخیر و مقایسه آن با سال‌هایی که در بالادست توسعه باغات انجام نشده بود مشخص می‌شود که ادعای خشکاندن رودخانه توسط کشت برنج سخنی بی‌منطق و یا مغرضانه است.

بصیری افزود: با مقایسه این آمار و دیگر عوامل محیطی می‌توان دریافت که سطح کشت فعلی برنج اصلا موجب خشکی زنده‌رود نیست.

کدخبرنگار:711

انتهای پیام